Rozdział 42 - Dlaczego to tak bardzo boli?

Biorę głęboki wdech i pukam. Nie czekając na odpowiedź naciskam na klamkę. Wchodzę do środka. Ksiądz siedzi za biurkiem i najprawdopodobniej coś pisze. Jest tym tak zajęty, że nawet nie podnosi na mnie wzroku.

- Mogę? - pytam.
- Tak, w końcu na ciebie tutaj czekam - odpowiada nadal wpatrzony w kartkę. - Siadaj proszę.
Zajmuję miejsce na przeciwko niego. Czuję się nieco skrępowana.
- Słucham, co chciałaś mi powiedzieć?
Aha, czyli to tak ma wyglądać? Nawet nie zamierza na mnie spojrzeć?
- Mogę wiedzieć, o co ci chodzi?
- Mnie? - dziwi się. - Mnie o nic. To ty chciałaś ze mną porozmawiać. Nie ja z tobą.
- Co nie zmienia faktu, że mógłbyś okazać mi odrobinę szacunku. Powinniśmy porozmawiać, bo oboje mamy coś za uszami. Nie przyszłam tutaj, żeby mówić do ściany.
- Przecież cię słucham - wzdycha zerkając na mnie.
- Nawet nie zaczęłam mówić, a ty już pokazujesz, że masz kompletnie gdzieś to, co chcę ci powiedzieć - oznajmiam. - Dlaczego taki jesteś? Dlaczego nie odbierasz ode mnie telefonów, nie odpisujesz na wiadomości? Unikasz mnie, nie chcesz ze mną rozmawiać... Co ja ci takiego zrobiłam? Czym sobie na to zasłużyłam?
- Nie gadaj głupot. Traktuję cię tak, jak zawsze.
- Co? - denerwuję się. - Jeszcze nigdy tak źle mnie nie traktowałeś. Powiedziałeś, że dasz mi czas, abym wszystko sobie poukładała, po czym, gdy ja chcę się z tobą skontaktować, udajesz niedostępnego.
- Mam więcej pracy niż zwykle. W końcu wyjeżdżam i muszę się zająć wszystkimi sprawami teraz, bo później zabraknie mi na nie czasu.
- A nasza sprawa może pozostać nierozwiązana? - dopytuję. - Tomás... - patrzę mu w oczy. - Zostało tak niewiele czasu do twojego wyjazdu. Chcę móc go spędzić z tobą. Nie marnujmy go na niepotrzebne kłótnie. Wykorzystajmy go dobrze.
- Nie mogę go z tobą spędzać.
- Rozumiem, że masz dużo pracy, ale mogę ci w niej pomóc. Proszę, nie odsuwaj mnie od siebie.
- Ale to jest jedyne wyjście, aby zapomnieć - mówi załamującym się głosem. - Nie mogę być przecież zakochanym księdzem. Nie mogę zdradzać Boga. Kilka lat temu zobowiązałem się mu służyć. Nie mogę go oszukiwać i to w taki sposób.
- Ja to doskonale rozumiem, naprawdę - zapewniam go. - Czuję się źle, za każdym razem, gdy uświadamiam sobie, że odciągam cię od kościoła, ale nie potrafię odpuścić. Bardzo mi na tobie zależy. Nie chcę cię stracić - oznajmiam ze łzami w oczach. - Zrobię wszystko, tylko nie odtrącaj mnie od siebie. Obiecuję, że zachowam dystans, nie pozwolę, żeby coś więcej się wydarzyło. Tylko błagam, pozwól mi być przy tobie.
- Nie mogę... - szepcze. - To wszystko, co się działo... nałożenie na mnie dyspensy to tylko i wyłącznie moja wina. Nigdy nie powinienem był do tego dopuścić.
- Nigdy już nic się pomiędzy nami nie wydarzy. Oboje tego dopilnujemy.
- Nie Esperanzo. Nie można aż tak kusić losu - jego ton głosu jest stanowczy.
- Tyle razy próbowaliśmy się już od siebie odsunąć i nie wychodziło nam to. Myślisz, że tym razem się uda?
- Wiesz, dlaczego wcześniej się nie udawało? Bo rzucaliśmy słowa na wiatr. Sami stwarzaliśmy sytuację do tego, aby się spotkać. A tak nie powinno być.
- Tomás, proszę... - po policzkach spływają mi łzy. - Nie chcę tak żyć. Nie chcę żyć z daleka od ciebie.
- Wybacz - prosi przecierając oczy. - Nie mogę teraz popełnić żadnego błędu.
- Rozumiem to - pociągam nosem.
- Po za tym i tak musiałabyś się nauczyć żyć beze mnie. Gdy wyjadę nie będzie żadnego sposobu na to, abym był przy tobie.
Chcę mu powiedzieć, że nie ma racji, że jest w błędzie, że przecież na odległość też można żyć blisko, ale zaczyna mi się delikatnie kręcić w głowie. Czuję się niedobrze. Wstaję powoli z krzesła i zaczynam biec jak najszybciej w stronę łazienki. Nachylam się nad sedesem i wymiotuję. Chwilę po tym do pomieszczenia wchodzi Ortiz. Kuca obok mnie i przytrzymuje moje włosy tak, żebym ich nie ubrudziła. Kiedy kończę, spuszczam wodę, podnoszę się z podłogi i zaczynam przemywać buzię.
- Dziękuję - mówię zakłopotana.
- Źle się czujesz? - pyta. - Może zrobić ci herbaty? Albo przyniosę ci ciepłej wody.
- Nie, nie. To nic takiego - zapewniam wycierając twarz w ręcznik.
- Zawieźć cię do lekarza? - proponuje.
- Nie, dziękuję. Naprawdę nie wydaje mi się, żeby to było coś groźnego - ponuro uśmiecham się do niego.
- Nie wyglądasz najlepiej - stwierdza.
- Nie śpię po nocach, więc jestem zmęczona. Po za tym jem mało i byle co, więc często mnie mdli i zdarza mi się wymiotować.
- Czyli to nie pierwszy raz?
- No nie - przyznaję się. - Mogę cię o coś poprosić? Odwiózłbyś mnie do domu?
- Na pewno nie chcesz jechać do specjalisty?
- Nie. Potrzebuję się wyspać. To wszystko.
Ksiądz wzdycha patrząc na mnie. Chyba nie do końca wierzy mi w to, co mówię. Z resztą ja sama nie jestem do tego przekonana, ale nie mam siły, żeby siedzieć teraz w szpitalu i czekać, aż lekarz mnie przyjmie. O wiele bardziej chcę się położyć w swoim łóżku i zasnąć.
- W takim razie cię odwiozę. Powiem tylko Joaquinowi, że wychodzę i poproszę, żeby odprawił za mnie mszę.
- Dobrze. Poczekam na korytarzu - oznajmiam wychodząc z łazienki.
Tomás nie każe na siebie długo czekać. Gdy przychodzi, wychodzimy z klasztoru i idziemy do jego samochodu. Jest mi słabo, ale to pewnie z głodu. Nie jadłam dzisiaj nic oprócz jabłka na śniadanie. Mam pusty żołądek i to dlatego ledwo trzymam się na nogach.
Droga mija nam w ciszy. Mój towarzysz nawet nie włącza radia. Przez cały czas patrzę za okno, ale mimo to widzę, że co jakiś czas ksiądz zerka na mnie.
- Jesteśmy na miejscu - oznajmia.
Wysiadam z pojazdu i zaczynam powolnym krokiem iść w stronę swojego mieszkania.
- Poczekaj, pomogę ci - słyszę.
Mężczyzna łapie mnie pod rękę i wchodzimy po schodach. Podaję mu klucze. Otwiera mieszkanie i wchodzi ze mną do środka.
- Przebierz się w piżamę i połóż się - mówi. - Zrobię ci zaraz coś ciepłego do picia i do przegryzienia.
Nie chcę się z nim wykłócać. Wchodzę do łazienki i ściągam z siebie obcisłe dżinsy i koszulę. Zastępuję je luźnymi dresami. Następnie idę do salonu. Ku mojemu zdziwieniu, łóżko mam już przygotowane do spania. Jest pościelone. Pewnie Tomás to zrobił. Wchodzę pod kołdrę i poprawiam poduszkę, aby było mi wygodniej.
- Proszę - słyszę nagle. - Zaparzyłem ci mięte i znalazłem paczkę biszkoptów w szafce.
- Dziękuję - uśmiecham się do niego sięgając po kubek.
- Zjedz chociaż kilka sztuk, a potem połóż się spać.
Kiwam głową. Posłusznie zjadam cztery ciastka, dopijam herbatę i kładę się. Ku mojemu zdziwieniu, udaje mi się zasnąć niemalże od razu.

*Jadę taksówką. Muszę go zatrzymać. Muszę. Denerwuję się. On nie może stąd wyjechać. Dlaczego jedziemy tak wolno?
- Proszę jechać szybciej - mówię do taksówkarza.
- Robię co mogę.
Wybieram numer Tomasa i dzwonię, po raz kolejny, ale bezskutecznie. Nie odbiera. Boję się. Tak okropnie się boję, że nie zdążę. Że przyjadę za późno, gdy on będzie już w samolocie, w powietrzu, w drodze do Watykanu.

Samochód się zatrzymuje. No świetnie. Jeszcze tego brakowało.
- Proszę się pośpieszyć.
- Jest czerwone światło.
- Proszę jechać.
- Nie mogę. Stracę licencję.
Super. No po prostu super. Sprawdzam w internecie, o której wylatuje jego samolot. Jeśli będzie miał opóźnienie, to prawdopodobnie uda mi się go zatrzymać...
Nagle słyszę szum. Zerkam przez okno. O nie. Nie, nie, nie, nie, nie... Tylko nie to. Proszę, nie. Przysuwam się bliżej okna. Samolot właśnie rusza. Otwieram drzwi i wybiegam z taksówki.
- Nie zapłaciła pani! - słyszę, ale w zupełności to ignoruję.
Biegnę w stronę lotniska. Zatrzymuję się przy ogrodzeniu i wspinam się na nie. Maszyna wzbija się w powierzę. Nie zdążyłam. Ze łzami w oczach patrzę, jak leci. Płaczę, lecz nie spuszczam go z oczu. Wpatruję się w niego dopóki nie znika. Przegrałam...*

Przebudzam się, gdy słyszę odgłos tłuczonego szkła. Podnoszę się z łóżka i idę do kuchni. Tomás sprząta potłuczone naczynie... Chwila moment. Tomás? Co on tutaj robi?
- Wstałaś już? Pewnie obudziłem cię, gdy upadł mi talerz. Przepraszam. Odkupię ci go.
- Nie trzeba. Mam jeszcze kilka - mówię.
- Jak się czujesz? - pyta.
- Nieco lepiej niż rano. Bolą mnie plecy, ale to pewnie przez to, że krzywo spałam.
- To dobrze - uśmiecha się do mnie słodko. - Ugotowałem ci zupę. Powinna cię nieco rozgrzać i sprawić, że poczujesz się lepiej. Oprócz tego byłem na zakupach, bo miałaś okropne pustki w lodówce chociaż wolałbym, żebyś nie jadła za dużo dopóki ci nie przejdzie. Jednak jakbyś była głodna, to nakupiłem ci biszkoptów, herbatników i sucharków, a gdybyś miała ochotę na coś ciepłego to masz w szafce kisiele. Nie wiedziałem, jaki smak lubisz, więc kupiłem po dwie sztuki z każdego rodzaju. Zupy jest tyle, że spokojnie starczy ci jeszcze na jutro, a myślę, że z rzeczy, które kupiłem, spokojnie ugotujesz sobie coś pojutrze.
Podchodzę do lodówki i otwieram ją. Wow, chyba jeszcze nigdy nie była taka pełna.
- Bardzo dziękuję. Ile jestem ci za to wszystko winna?
- Nic.
- No nie żartuj.
- Nie żartuję - odpowiada. - Niech to będzie taki... prezent ode mnie.
- Jesteś kochany, dziękuję - przytulam się do niego.
- Nie ma za co - oznajmia i odwzajemnia uścisk. - Ekm, to co - rzuca. - Nalać ci zupy?
- A zjesz ze mną? - proponuję.
- Chętnie. Od tej ilości jedzenia, którą dzisiaj widziałem, zrobiłem się głodny.
Ortiz napełnia dwa talerze zupą, a chwilę później przynosi je na stół, gdzie zamierzamy jeść. Nabieram odrobinę na łyżkę i dmucham, bo domyślam się, że jest gorąca. Następnie biorę do ust i...
- Wow - mówię. - Wow, ona jest... przepyszna. Wow - nie mogę wyjść z podziwu.
- Dziękuję - śmieje się. - Miałem nadzieję, że będzie ci smakowała. Byłem pewien, że sama sobie nic nie ugotujesz i nie z lenistwa, tylko dlatego, że się źle czujesz, a pomyślałem, że taki ciepły obiad na pewno dobrze ci zrobi.
- Dziękuję, dziękuję, dziękuję - powtarzam. - Nie mam pojęcia, jak mogę ci się za to wszystko odwdzięczyć.
- Nie musisz - uśmiecha się. - Robię to, ponieważ nie mógłbym cię tak zostawić. Trzeba się troszczyć o innych.
Czy on w ten sposób próbuje mi przekazać, że robi to tylko dlatego, że zrobiło mu się mnie żal, a nie dlatego, że nadal mu na mnie zależy?
- Skoro chcesz trzymać się ode mnie z daleka, to dlaczego tutaj jesteś? - pytam poważnym tonem.
- Nie mogłem odmówić ci pomocy.
- Prosiłam cię tylko o to, żebyś odwiózł mnie do domu. Nie musiałeś mi robić zakupów, nie musiałeś mi gotować. Nie musiałeś dla mnie nic robić.
- Nadal nie rozumiesz, prawda? - śmieje się ze smutkiem. - To, że chcę trzymać się daleko, nie oznacza, że przestało mi na tobie zależeć. Nadal mi na tobie zależy i zawsze będzie. A odsuwam się od ciebie, żeby po prostu zależało mi w mniejszym stopniu - mówi patrząc mi w oczy. - Nie chciałem, żebyś się męczyła. Bóg mówił, że mamy pomagać ludziom, którzy tej pomocy potrzebują - wzdycha. - Rozumiem, że przez to, co wydarzyło się między nami, masz do mnie żal, że chcę zniknąć. Masz prawo mnie za to nienawidzić, ale proszę, pozwól mi trzymać się z daleka.

- Dlaczego to tak bardzo boli? - pytam ze łzami w oczach.
- Jesteśmy skazani na cierpienie - odpowiada podchodząc do mnie bliżej.
- Nie poradzę sobie bez ciebie - oznajmiam wtulając się w niego.
- Wierzę, że poradzisz. Każdego dnia modlę się o ciebie. Proszę Boga, żeby dał ci siłę i żeby się o ciebie troszczył, bo ja nie mogę tego robić - całuje mnie w głowę. - Proszę, nie płacz.
- Naprawdę uważasz, że będzie lepiej jeśli będziemy trzymali się od siebie z daleka? - dopytuję. - Przecież zostało niewiele czasu. Nie możemy go wykorzystać i... spędzić razem? Jeśli oboje będziemy się pilnować, nic się nie wydarzy.
- Za każdym razem myślałem, że jeśli będę się pilnował, to nic się nie stanie i za każdym razem kończyło się to w sposób, w jaki nie powinno. Nie mogę dopuścić, żeby to się powtórzyło.
- Wiem... - oznajmiam odsuwając się od niego. - Skoro twierdzisz, że tak będzie najlepiej...
- Nie będzie najlepiej - wtrąca. - Będzie najbezpieczniej. Nie twierdzę, że nie będzie bolało.
- Musiałeś?
- Muszę być całkowicie szczery.
Siada z powrotem na swoim miejscu i kończy jeść zupę. Robi to w milczeniu. Następnie wstaje, odnosi talerz i wstawia go do zmywarki.
- Dziękuję za pyszny obiad - rzuca. - Pójdę już. Poradzisz sobie?
Nie. Nie wychodź. Nie wyjeżdżaj. Zostań ze mną. Zostań ze mną teraz i na zawsze. Proszę. Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Chcę, żebyś był tutaj. Przy mnie.
- Tak, jasne.
- Jakby coś to dzwoń.
- Oczywiście.
- To cześć.
- Cześć.
Wyszedł. I zamierza już nigdy tutaj nie wrócić.

---

* - fragment odcinka 145 (w Polsce 133).

Hej! I jak? Co sądzicie? Tylko proszę, nie bijcie. W ramach rekompensaty mogę Wam zdradzić, że Tomás i Esperanza jeszcze nie raz się spotkają (to było raczej do przewidzenia, ale ciii 😅). Jak Wam się wydaje? Czy sen Espe jest proroczy? Czy to po prostu zwykły sen, który nie znajdzie odwzorowania w jej życiu? Huh, ciekawe jak to będzie 🙈

Do zobaczenia ♥